SCIPIO Nasica Cn. Corn. Scipionis

SCIPIO Nasica Cn. Corn. Scipionis

qui una cum fratre in Hispania cecidit, sil a senatu vir optimus iudicatus; Matrem Deûm tunc primum advectam, apudque virum optimum ex oraculo divertentem hospitiô excepit. Cum adversus auspicia Consulem se a Graccho nominatum comperisset, magistratuse abdicavit. Censor statuas, quas sibi Consul quisque in foro per ambitionem ponebat, sustulit. Consul Delminium Dalmatiae urbem superavit. Imperatoris nomen a militibus, et a Senatu oblatum triumphum recusavit. Eloquentiâ primus, iurisconsultissimus, ingeniô sapentissimus fuit, unde Corculum dictus, teste Caecilio. Plura de eo Liv. loc. cit. Scipio item, qui Serapio cognominabatur, propter similitudinem Suarii cuiusdam negotiatoris: ob id erat in Tribunatu plebis admodum gratus, dignusque Africanorum familiâ: nec erat in bonis funeris impensa: asses ergo contulit populus, ac funus elocavit, quaque praeferebatur, flores e prospectu omni sparsit. Hanc historiam habes apud Plinium conscriptorem l. 21. c. 3. Scipio Africani fil. ponitur, inter eos, apud Val. Max. l. 3. c. 5. qui a parentibus claris degeneraverunt. Inter eruditos tamen a Cicerone in Bruto his verbis describitur: Scipio Africanus filium habuit illum, qui minorem Scipionem a Paulo adoptavit: qui si corpore valuisset, in primis esset habitus disertus. Indicant tum oratiunculae, tum historia quaedam Graeca scripta de Cassina. Haec ille. Plutarchus in Africano, nihil de eo se compertum habere dicit, nisi eum Praeturam gessisse, et in eâ consequendâ, a Circeio patris scribâ, adiurum fuisse. Hic Scipio Romae primus aquâ horas divisit aeque noctium ac dietum, An. Urb. Cond. 595.